Italiaans, Engels, Pools, Spaans en Nederlands....

Mowie tylko troche po polsku....

Nu zullen jullie wel denken wat is dat? Dit betekent in het Pools dat je al een beetje Pools spreekt. Ik kan zelfs al een gesprek voren van 2 zinnen. Lang leve mijn woordenboek ;)

De tijd gaat snel. En nu ik dit verhaal schrijf zitten we in het busje op weg naar huis. DE tranen zijn ondertussen weer wat opgedroogd. Wat hebben ze gehuild! De coördinator van Polen vertelde dat alle derde jaars leerlingen aanwezig waren om ons uit te zwaaien. Er werd zelfs een grote cirkel gevormd en een lied in het Pools gezongen over vrijheid. Een kippenvel moment. Bij mij waren er dit keer geen tranen. Je weet dat je ze binnenkort weer ziet en dat stelde mij wel gerust. Een ding weet ik zeker dat alle leerlingen DIT nooit weer vergeten! Friends for live! Wat mij erg doet denken aan mijn wereldreis en mijn reis naar Amerika. Je krijgt toch een speciale band met deze mensen. En met deze mensen kun je jouw belevenissen delen.

Afgelopen zaterdag we hebben we een workshop brood bakken gehad. Dit deden we met de hele groep. Alle ouders, studenten, docenten en wij waren van de partij. Een groep van ongeveer 50 man. Twee leerlingen waren niet mee want die wouden graag bij de voetbalwedstrijd kijken van hun nieuwe vriend. Grote verhalen hadden ze toen wij ze weer zagen. "Ze spelen hier een voetbalwedstrijd zonder grensrechters" zei een leerling. Hij zag zelfs buitenspel! Al was het niet altijd buitenspel. Hij zei ook nog dat hij dan zou schelden op de scheidsrechter. Hij was verbaasd dat deze voetballers dat niet deden. Ik dacht alleen maar arme vrijwilligers op het voetbalveld. Ooit heb ik het eens meegemaakt met een kaatswedstrijd. Ik durfde dat vroeger niet eens. Wel weer een mooie ervaring voor deze jongen. Zo zien ze ook eens dat het ook anders kan dan ze gewend zijn.

Na het broodbakken hebben we met z'n allen rond het kampvuur gezeten. De school ligt aan een meer en op het strandje hebben we een kampvuur gebouwd. De worsten werden gehangen aan zelfgemaakte stokken. Zodat ze heerlijk konden roosteren boven het kampvuur. Uiteraard vielen er veel worsten van het stokje af. Wat bij mij helemaal niet erg was, want het was varkensvlees. En ja dat eet ik niet. Na het kampvuur zijn we met de docenten naar een Poolse collega gegaan die een prachtige mooi optrekje heeft. De meeste Polen zijn zelfvoorzienend. De tuin staat vol met groenten en fruitbomen. Alles wordt zelf klaar gemaakt en ze staan daarvoor uren in de keuken. Daar zit toch een groot verschil met Nederland. Ook deze avond zag het er voortreffelijk uit. Smoked ham, chicken and salamon, zelfgebrouwen wijn en salades van eigen tuin. Die zelfgebrouwen wijn heb ik ff uitgebreid geproefd. 3 jaar lang was die aan het rijpen. Ik denk dat ik niet zo lang naar een fles wijn kan kijken ;) Helaas was er geen wodka. Ik dacht nog wel dat Polen daar bekend om stond.

Deze avond heeft meer lossigheid in de groep docenten gebracht. De polen begonnen een beetje Engels te spreken. Mijn woordenboekje kwam weer voortreffelijk van pas waardoor ik toch een soort van gesprek kon voeren. Dat die polen een feestje kunnen bouwen was me de avond daarvoor al duidelijk geworden. Maar dat het elke keer zo was, was nieuw voor mij. Ook deze avond kwamen de voetjes weer van de vloer en hebben we veel gedanst.

Zondag was voor ons een pittige dag. Om vier uur ging onze wekker. Vier uur 's ochtends he! Douchen, ontbijten en gaan. Want om kwart voor vijf moesten we in de bus zitten naar Insko. Vanuit Insko vertrokken we met een bus vol ouders, studenten en collega's naar Torun. Dit was vier uur rijden vanaf Insko. Tijdens zo'n busreis hoor je alle talen door elkaar. Engels, Pools, Italiaans, Spaans en Nederlands. Maar Engels blijft de voertaal. Na een indrukwekkende rondleiding door de oude Unesco stad van Nicolaus Copernicus thorunenesis hebben we kennis gemaakt met gingerbread waar deze stad bekend om is. Ik heb nog nooit zo'n saaie rondleiding gehad. Deze mevrouw had weinig gevoel voor de groep en de studenten. Elke keer vertelde ze; in a minut.... En die minuut duurde in mijn ogen wel een half uur. Het uur had ook opeens 6 kwartier. Maar je heb weinig, eigenlijk helemaal niets in te brengen en dus je moet gewoon volgen. Ik heb ervaren hoe de polen dingen beleven, ervaren en organiseren. Wij hebben altijd een mening overal over en misschien is het wel goed om eens gewoon te volgen. Het was een lange dag waar wij om 12 uur 's avonds in ons bed ploften. Kapot maar voldaan.

Maandag zijn we naar Szczecin geweest. Vraag me niet hoe je dit moet uitspreken maar het is een mooi galgje woord. Een zeer grote stad op 2 uur afstand van Insko. Vandaag gingen we alleen met de studenten en een aantal Poolse collega's. Tijd voor shopping en coffee. Ik moest natuurlijk wel verder met mijn cappuccino onderzoek. Tot toen heb ik alleen maar vieze gehad. Op de eerste plaat staat de cappuccino van Coffee heaven (kan ook niet anders met zo'n naam) en opp de tweede plaats die van de MCcafe. Tijdens het winkelen kwamen we steeds groepjes studenten tegen. In het Engels maakten ze elkaar duidelijk wat ze mooi vonden en wat ze graag wouden kopen. Er werden veel cadeau's ingeslagen en mooie aandenken voor hun zelf gehaald. En dit werd ook allemaal aan ons geshowd. Natuurlijk heb ik ook ff geshopt :)

Tijdens het diner 's avonds hebben we weer veel gelachen. De italianen beginnen steeds meer Engels te spreken. Ze mogen geen gebruik meer maken van Maria Teresa die voortreffelijk kan vertalen. We hebben leuke gesprekken over onderwijs, opleiding docenten, regering, studenten, leefomstandigheden, crisis en nog veel meer. En dan merk je pas hoeveel veerschil er is tussen alle landen. Dat studenten zonder ontbijt naar school gaan omdat de ouders gewoon geen geld hebben. Of dat er op Tenerife nu ook steeds meer gewerkt wordt via het SDV- VMBOmodel. Er is veel verschil in salarissen maar ook werktijden van docenten. Dat we in Nederland precies genoeg eten op tafel zetten en in andere landen juist veel te veel (in onze ogen). Dat ze in Tenerife eerst een examen meoten doen voor de regering om als docent aangenomen te worden. Dat de docenten in Polen weinig inspraak hebben en dat de directeur beslist wie mee gaat op bezoek.

Dinsdag stond in het teken van vergaderen en alle punten voor het komende project jaar. Komend jaar gaan we bezig met eten en de tradities daar om heen. We gaan recepten uitwisselen met een van de volgende ingrediënten: vis, aardappel of tomaat. Leerlingen moeten een dag filmen wanneer ze bezig zijn met eten. Daarnaast moeten alle leerlingen zich presenteren aan de andere scholen en mogen we nog een vrije keuze bedenken en uitvoeren. Genoeg leuke en interessante opdrachten waar de leerlingen hun Engels behoorlijk mee op kunnen krikken. Maar wat het belangrijkste is dat de leerlingen heel veel leren en ervaren over elkaars culturen.
De meetings zijn zeer speciaal. Natuurlijk is tijdens de vergadering Engels de voertaal maar niet iedereen spreekt vloeiend Engels. Dus op een gegeven moment spreekt iedereen zijn eigen taal. Waarna alle ideeën weer in het Engels bijeen komen.

Dat ik na een week alweer droom in het Engels, is voor mij geen rare ervaring. Ik heb afgelopen week zo intens alles beleefd en geleefd dat ik nu ook wel weer zin heb om alleen te zijn om deze geweldige ervaring te laten bezinken. Al heb ik nu alweer zin om de groep te zien.

dziekuje spreek je uit als dzjenkoeje (bedankt in het Pools)
Cheers Jitske